สังคมแห่งการต่อว่าด่าทอ เพื่ออะไร บางคนบอกว่า ก็เป็นแรงผลักดันไง ในหัวได้แต่คิดว่าหรอมันใช่หรอ จริงหรออะไรแบบนี้ แต่ตอนนี้ เราเลยจุดที่คนอื่นจะต่อว่า หรือ ด่าเราได้ มาแล้ว เพราะฉะนั้นคำพูดคนอื่นไม่มีผลกับเราจะอ้างเพื่อคนอื่นคงไม่ได้ ไม่ว่าเราทำอะไร เพื่อปากท้องตนเองล้วน ๆ  ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ไม่ทำแล้วจะเอาอะไรกิน ชีวิตมันต้องดิ้นรนเป็นเรื่องธรรมชาติเราอาจจะเป็นคนมุ่งมั่น  ถ้าตั้งใจแล้วต้องทำให้ได้ ส่วนจะได้ 10 หรือ 100 มันก็แล้วแต่สิ่งนั้น แล้วเราเป็นคนชอบลุ้นกับสิ่งที่ทำด้วย ท้าทายตนเอง จะทำได้หรือไม่ได้ ทำได้ก็ดีใจ ชนะ ทำไม่ได้ก็เซ็ง แพ้ เจ็บใจแรงผลักดันมันอยู่ที่ใจตนเองล้วน ที่ไม่ยอมแพ้ไม่ใช่จากปากคนอื่น ถ้าพูดถึงแรงผลักดัน เช่น อยากมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ลบคำสบประมาทของบางคน พ่อ แม่ และแฟนที่ให้กำลังใจตลอด ยึดถือคนที่ประสบความสำเร็จในอาชีพ หน้าที่การงาน เป็นแบบอย่างในการดำเนินชีวิต

กลัวความยากจน กลัวครอบครัวจะต้องลำบากในอนาคต จนถึงบัดนี้ก็ยังไปไม่ถึงจุดหมายปลายทาง ถึงระยะทางจะอยู่อีกยาวไกลก็ไม่ท้อถอย ถ้ายังมีลมหายใจอยู่จะพยายามไปให้ถึง จากนนี้ขอเราประสบการณ์ตรงที่เจอมา ในชีวิตจริง โลกจริง เราไม่สามารถทำให้คนอื่นชื่นชมเราได้ไปตลอด ชมน้อยกว่าด้วย บ่อยครั้ง ที่คนไม่พูดคำชมคำแนะนำที่ว่า ก็ดีกว่าเอามาเป็นอารมณ์หรือเป็นความคิด negative ฉุด แต่ให้กลับด้านให้รู้จักสู้ พูดจากประสบการณ์จริง… เหตุการณ์ร้าย ๆ ต่าง ๆ เราไม่อยากให้เกิดแรก ๆ ก็แก้ปัญหาตามที่ได้ยินมา คิดตามโลกที่ฝันไว้แต่ไปเจอจริงๆ มันไม่มีในตำรา

แต่ก็ทำให้ได้ทักษะทีละอย่างสองอย่าง กลายเป็นได้เรียนรู้ลัดหลายอย่างกว่าคนชีวิตราบเรียบ ไม่เคยเจออะไรเลยจริงๆ เหมือนคนบังเอิญเหตุการณ์พาไป ให้ไปอยู่กลางวงล้อมอันธพาล ไม่สู้ก็ตายก็มีจริง ที่บางทีสู้ไม่ไหวได้บาดแผลแต่ชีวิตผ่านมาหลายช่วง ที่โดนอัด โดนบีบ โดนถีบ แล้วทำให้ผมเปลี่ยน จนคนที่ไม่ได้พบเจอนาน จะสงสัยว่ามันเด็กคนเดิมที่เคยเห็นหรือเปล่า สู้บ่อยเข้า เริ่มแก่วัด เรียนรู้ว่าโลกนี้ไม่ใช่มีแค่ 1 กับ 0 หาวิธีการเจรจามั่ง เทคนิคการหลอกล่อมั่ง วิธีตรง ๆ ไม่ได้ก็วิธีอ้อมๆ ยืมปากคนอื่นพูดแทน ยืมมือคนอื่นทำแทน ฯลฯ ไม่เจ็บ แต่จบได้

เป็นการเรียนผ่านประสบการณ์จริง และมีคนเจอเหตุการณ์มากกว่าเราแข็งกว่าเราก็มีเล่าไป ก็ไม่สามารถทำให้รู้ได้หมด เพราะมันเป็นนามธรรม แต่คุณเจออะไรบ่อยเข้า จะรู้เอง ว่าดลการเจอสถานการณ์แบบนี้บ่อย ๆ เข้ามันก็ไม่ไหว เคยมั้ยวันรวมญาติ ที่คุณคงคุณป้าต่างถามว่าทำงานอะไร เงินเดือนเท่าไร เรียนจบหรือยัง แล้วก็จะอวดลูกกัน น่าเบื่อใช่มั้ย ตอนนี้สำหรับเราคิดว่าถ้าต้องใช้คำดูถูกมาเป็นแรงผลักดัน ก็คงประสบความสำเร็จที่ยั่งยืนได้ยากครับ เพราะพอจขกท.ไต่ขึ้นไปถึงระดับนึง “คำดูถูกจะลดลง คำชมจะมากขึ้น” แล้วพอไปถึงจุดนั้นแล้ว จะเอาอะไรมาเป็นแรงผลักดันละครับ? ความเห็นของผมคือ เราอย่าต้องรอให้คนมาด่าก่อนค่อยมีพลังที่จะผลักดันตัวเองไปข้างหน้าเลยครับ ลองสร้าง self-motivation ให้ตัวเองดูนะมันจะน่าเป็นพลังที่ยั่งยืนกว่านะสุดท้ายแล้วนั้น คำไหนก็ได้ขึ้นกับคนรับนะ เพราะเอาไปเป็นพลังบวกก็ดีแต่ถ้ามัวเอาไปเป็นแต่ด้านลบ

คุณเคยมีแผนจะไปเที่ยวกับเพื่อนไหม..

ถ้ามีก็เตรียมตัวได้เลยเพราะตอนนี้เข้าหน้าหนาวแล้วนะ พลาดโอกาสนี้ไปอาจจะต้องรอหน้าหนาวปีหน้าเลยก็ได้ ในหนึ่งปี ผมอยากแนะนำให้คุณได้ออกไปเที่ยวบ้างมากกว่า 1 ครั้ง คุณจะไปเที่ยวใกล้หรือไกลบ้านก็ได้ ไม่ใช่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำแต่งาน รู้ว่าขยันแล้วมันดี แต่บางทีร่างกายต้องการการพักผ่อนและผ่อนคลายบ้าง บทความนี้ผมจะบอกว่าการได้อออกไปเที่ยวมันดียังไง

ผมจะขอพูดเรื่องของผมเลยนะ ประสบการณ์ที่ผมได้เก็บกระเป๋าออกไปเที่ยวมาแต่ละครั้ง บางคนไปที่ที่เดียวกับผมแต่ไม่สนุกเหมือนผมก็มี สนุกกว่าผมก็มี อยู่ที่ว่าเราไปถูกเวลาหรือไปกับคนที่ถูกต้องไหม ทุกอย่างมีผลกับความรู้สึกของเรา เช่น ถ้าเราไปกับบริษัท เพื่อนที่ไม่สนิทที่มีเพื่อนของเพื่อนที่เราไม่รู้จักเยอะแยะ มันก็ทำให้เราหมดสนุกเหมือนกันนะ ทางที่ดี ไปกับแฟน ไปกับเพื่อนที่สนิทสัก 3-4 คน กำลังดี แต่ส่วนตัวผมชอบไปคนเดียว บางคนบอกไปคนเดียวจะสนุกอะไร ครับ มันไม่ได้สนุกแบบนั้น แต่มันได้ความเป็นส่วนตัวที่สุดไปเลย ไม่รู้จักใครแล้วก็ไม่มีใครรู้จัก ทำอะไรก็ได้ แวะไหนก็ได้ไม่ต้องเกรงใจใคร มันสุด ๆ แล้วล่ะ ผมจะเล่าตั้งแต่เริ่มออกเดินทางเลยแล้วกัน 

วันที่ผมได้ไปเที่ยวทะเลครั้งแรก ต้องบอกก่อนว่าผมเป็นคนเมือง ไม่ค่อยได้เห็นหรอก ทะเล น้ำตก ภูเขา เห็นแค่ตึกสูง ๆ รถเต็มถนน อยู่กับฝุ่นและควัน วันนี้ผมมีโอกาสได้ไปสัมผัสทะเล ผมไปที่เกาะล้าน คุณเชื่อไหมว่าผมรู้สึกสนุกตั้งแต่ก้าวขาออกจากบ้านแล้ว พอถึงตอนนั่งเรือข้ามเกาะ ผมนี้รีบจองริมเรือเลย เพราะผมจะได้มองเห็นวิวชัด ๆ มองไปทางไหนก็ไกลสุดลูกหูลูกตา พบเหลือบไปเห็นเขาต่าง ๆ นา ๆ ผมก็คิดเอาไว้ว่า ทริปหน้าผมจะต้องไปเขาบ้าง แต่วันนี้ขอเที่ยวเกาะเที่ยวทะเลให้สุด ๆ ไปก่อน ผมไปแบบไม่ได้วางแผนอะไรเลย ไปถึงถามเขาว่าเรือขึ้นตรงไหน แล้วพอถึงเกาะล้าน ผมก็ถามเขาว่ามีที่พักอยู่ที่ไหนบ้าง เขาก็แนะนำมา ผมรีบเข้าไปเก็บของเตรียมชุดเตรียมกล้องมาให้พร้อมเพื่อที่จะไปหาที่เล่นน้ำถ่ายรูป ตอนนั้นในหัวผมนี้โล่งมาก ได้ออกมาเที่ยว สูดอากาศที่บริสุทธิ์ กลิ่นน้ำทะเลที่ไม่ค่อยได้เจอ กับแสงแดดที่ไม่ได้ร้อนอะไรมากมาย ยิ่งถ้าเราได้ลงเล่นน้ำทะเลนะ บอกได้เลยว่าเราไม่รู้สึกว่าโดนแดดด้วยซ้ำ แต่พอขึ้นบกมา ดำ ผมเองก็งง ผมได้ไปดำน้ำดูเม่นทะเล มันน่ากลัวแบบบอกไม่ถูก รู้นะว่ามันอยู่ลึก แต่คือแบบถ้าผมตกน้ำที่มันมีแต่เม่นแบบนี้ ผมกัดลิ้นตัวเองตายดีกว่า ผมใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม ๆ กับการเล่นน้ำทะเล ดำน้ำดูเม่นดูปะการัง กลับมาถึงห้อง ผมหลับแบบไม่รู้เรื่องอะไรเลย หัวถึงหมอนคือสลบ “นี้คือการได้พักผ่อนเต็มที่ที่สุดในรอบปีของผม” 

เช้าในวันที่สอง ผมเช่ามอเตอร์ไซค์หนึ่งคันเพื่อที่จะขี่วนดูรอบเกาะ แต่เห็นแบบนั้นเกาะมันก็ใหญ่อยู่เหมือนกันนะ คนที่ขับรถรับส่งคนที่เกาะบอกได้เลยว่าเขาขับได้เทพมาก เชื่อไหนว่าถนนมันเต็มไปด้วยตรอกซอกซอยเต็มไปหมด รถเก๋งตัวไปไม่สามารถขับได้ ต้องรถของที่เกาะ จะเล็ก ๆ ป้อม ๆ กว่า แต่คือพอดีคัน ผมขี่มอเตอร์ไซค์ยังกลัวจะเชี่ยวกำแพงเลย เขาขับผ่านไปแบบฉลุย ผมได้เห็นการใช้ชีวิตแบบชาวเกาะครั้งแรก ซึ่งโดยรวมก็ไม่ได้ต่างอะไรจากในเมืองหรอก ต่างกันแค่ รถไม่ติด เป็นกันเอง คนบนเกาะยิ้มและทักทายกันตลอดเหมือนอยู่กับเป็นครออบครัว และมีอากาศที่บริสุทธิ์ หายใจเข้าได้เต็มปอดโดยไม่ต้องกลัวฝุ่นควัน ผมใช้เวลาในวันนั้นในการขี่รถมอเตอร์ไซค์ที่เช่ามาขี่รอบเกาะ ทักทายผู้คน ชาวต่างชาติ แค่นั้นผมก็มีความสุขแล้วครับ ได้เห็นการใช้ชีวิตในแบบที่เราไม่เคยเห็นและทำมันมาก่อน มันคืออการเปิดโลกกว้างสำหรับผมเลย ครั้งต่อไปผมจะเปลี่ยนไปเที่ยวภูเขาบ้าง และนี่คือประสบการณ์ 2 วัน 1 คืนของผมที่เกาะล้านครับ ถึงมันจะแทบไม่มีอะไรเลย แต่มันคือโลกอีกใบของผม แล้วผมจะต้องหาโลกใบใหม่ของผมไปเรื่อย ๆ ครับ แล้วคุณหล่ะ อยากมีโลกอีกหลาย ๆ ใบหรือป่าว เก็บกระเป๋าแล้วออกเดินทางกันเลย หน้าหนาวเนี้ยแหละ ดีที่สุด 

บทความ

สำคัญคนที่มาอ่านบทความนี้ คงจะคิดว่าตัวเองนั่นไม่ค่อยมีความคิดสร้างสรรค์ คิดอะไรก็ออกมาไม่ค่อยดี ไม่สามารถคิดให้มันออกมาเป็นแนวของตัวเองได้ จะต้องทำยังไง

ผมต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่าแนวคิดที่ผมจะบอกต่อไปนี้มาจากวิชาเรียนของ จุฬา ครับ และผมก็ใช้มันมาตลอด ซึ่งมันได้ผลดีกับงานของผม

“การจดไอเดียสม่ำเสมอ”

ผมแนะนำให้หาสมุดสักเล่ม ติดตัวไว้ตลอดเวลา เพราะผมเชื่อว่าทุกคนคนเคยเป็นที่เวลาจะคิด คิดเท่าไหร่มันก็ไม่ออก แต่พอไม่ได้คิด ก็มีไอเดียดี ๆ แล่นออกมาเฉยเลย ซึ่งนั่นแหละครับ คุณควรจะพกสมุดเล่นนึงที่สามารถนำไปไหนต่อไหนได้สะดวก พร้อมปากกาคู่ใจ 1 แท่ง เวลาที่คุณเกิดไอเดียอะไรขึ้นมา คุณก็สามารถจดมันลงไปได้เลย ทุกที่ ทุกเวลา สมุดควรจะเป็นสมุดที่ไม่มีเส้นแบ่งของหรือสมุดเปล่า ๆ นั่นแหละครับ เพราะบางทีไอเดียมันก็ไม่ได้เกิดขึ้นมาเป็นตัวหนังสือเสมอไป

สมองของคนเรามักจะมีความคิดดี ๆ ออกมาตอนที่รู้สึกผ่อนคลาย ตอนที่ในหัวของคุณนั่นไม่ได้คิดอะไร หรืออาจจะคิดอะไรไปเรื่อย ๆ เปื่อย ๆ เช่น ก่อนนอน เวลาออกไปนั่งเล่นชิว ๆ จิบกาแฟ หรือเวลาทำกิจกรรมอื่น ๆ ซึ่งเราก็ไม่อยากให้ไอเดียเวลานั่นหลุดลอยหายไปอย่างน่าเสียดาย เราจึงต้องจดเก็บไว้ให้ได้มากที่สุด

“เขียนอะไรดี”

ครับ ผมเชื่อว่าหลายคนก็คงสงสัยว่าจะเขียนอะไรลงไปล่ะ คิดยังไงกิคดไม่ออก เลยทำให้ไม่รู้จะจดอะไรลงไป คุณสามารถเชียนอะไรลงไปก็ได้ครับ เช่น กิจวัตรประจำวัน กลอน หรือแม่แต่รูปภาพคุณก็สามารถวาดมันลงไปได้เลย พอคุณได้เริ่มเขียนมันไปแล้ว ไอเดียมันจะผุดขึ้นมาเองครับ ยิ่งเขียนไปได้เรื่อย ๆ มันก็ยิ่งมีไอเดียดี ๆ ออกมาเรื่อย ๆ เช่นกัน 

สำหรับผม ผมคิดว่าสมุดควรจะไม่หนาหรือบางจนเกินไป ขนาดไม่เกิน A4 จะทำให้คุณอยากที่จะหยิบมันออกมาจดมากขึ้น เพราะด้วยเรื่องรูปทรงที่ง่ายต่อการพกพา หน้าตาที่ดูแล้วมันเล็กน่ารัก ๆ ทำให้คุณรู้สึกอยากจะเอามันออกมาเขียนเรื่อย ๆ และมันสามารถไปไหนมาไหนกับคุณได้ทุกที่ โดยที่ไม่ทำให้คุณรู้สึกว่ามันเกะกะเลย และที่สำคัญเลย คือคุณต้องเอามันออกมาเขียนอย่างสม่ำเสมอนะ

“บุคคลสำคัญของโลกเขียนบันทึกทุกคน”

ยกตัวอย่างได้เยอะแยะไปหมด ผมเชื่อว่าทุกคนก็คงรู้กันดี ผมขอยกตัวอย่างคนใกล้ตัวของคนไทยเลย ก็คือ ร.9 ของเรานั่นเอง เวลาที่ท่านเดินทางไปไหน ท่านจะมีสมุดจดเล่นเล็ก ๆ เล่นนึงเสมอ และอีกหลาย ๆ คนทั่วโลกที่มีชื่อเสียงอย่างนักวิทยาศาสตร์ นักแต่งเพลง ร่วมไปถึงนักการเมืองบางท่าน ยังต้องพกสมุดจดตลอดเวลาเลยครับ

คุณรู้หรือป่าวว่าหัวใจของนักปราชญ์คืออะไร นั่นคือคำว่า สุ จิ ปุ ลิ ซึ่งไอคำว่า ลิ ในที่นี่นั้นหมายถึง เขียน,จด ครับ

“ทำไมต้องใช้สมุดปากกาแทนโทรศัพท์หรือแท็บเล็ต”

ด้วยปัจจัยหลาย ๆ อย่างที่ทำให้สมุดนั่นดีกว่าสมาร์ตโฟน ผมจะขอยกตัวอย่างคราว ๆ แต่อ่านแล้วจะบอกว่า จริง

• สมุดจดสามารถเขียนได้สะดวกและว่องไวกว่าแอพในโทรศัพท์
• สมุดกับปากกาใคร ๆ ก็ใช้เป็น แต่แอพในโทรศัพท์จำเป็นต้องศึกษาก่อนใช้งานเสมอ ซึ่ง แต่ละแอพก็จะแตกต่างกันไป
• เราสามรถเลือกสีสันต์ของสมุด และสามารถเลือกราคาได้เสมอ ซึ่งมีส่วนเรื่องความรู้สึกที่อยากจะหยิบมันออกมาจด แต่แอพในโทรศัพท์ไม่สามารถเลือกได้
• คุณคิดว่าสมุดเล่มเล็ก ๆ 1 เล่ม กับ โทรศัพท์ 1 เครื่อง อะไรมันจะทนกว่ากัน
• และที่สำคัญเลย การใช้มือจับปากกาจดลงบนสมุด ทำให้สมองเราแล่นได้มากกว่าการใช้นิ้วจิ้มบนหน้าจอหรือปุ่ม มีการยืนยันจากงานวิจัยในหลาย ๆ เล่ม

แต่สมาร์ตโฟนก็มีข้อที่ดีกว่าสมุดอยู่หลาย ๆ อย่างเช่นกัน ในที่นี่ผมขอยกตัวอย่างแค่ข้อดีของสมุดจดนะครับ ซึ่งผมก็ขอแนะนำให้ใช้สมุดจดด้วยเหมือนกัน เพราะหลัก ๆ เลย มันสะดวก ราคาถูก 

“แล้วที่จดมาใช้ประโยชน์อย่างไร”

ครับ มาถึงท่อนสุดท้านของบทความนี้กันแล้ว สรุปที่ให้จดมา เพื่ออะไร เพื่ออ่านครับ ถ้าจดสมุดเล่มนึงไว้แล้ว พอมีเวลาว่าง หยิบมขึ้นมาอ่าน วันนี้เราอ่านเล่มนี้แล้ว คิดว่ามันยังไม่มีประโยชน์อะไรกับเรา เราก็จดเล่มใหม่ไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าวันไหน เราได้กลับมาอ่านสมุดเล่นเก่าที่เราได้จดเอาไว้ เราจะหาประโยชน์จากมันได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย จากประสบการณืกว่า 10 ปีของผมที่เขียนมาตลอด ผมบอกได้เลยว่า สิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตผมตอนนี้คือสมุดที่จดมาตลอด 10 ปี ครับ เพราะมันทำให้ผมมีวันนี้ได้ ทำให้ผมเป็นนักเขียนที่มีความคิดสร้างสรรค์ มีไอเดียจากประสบการณ์ที่เคยเจอผ่านมา…